Heel je innerlijk kind (en de pijn van het verleden) (Zwijnaarde)
- Groepsles
- Privéles
Beschrijving
We dragen allen nog een gekwetst kind met ons mee. Een niet-gezien en niet-gehoord deel van onszelf dat op vele aspecten ons leven beheerst. Elk kind maakt pijnlijke, soms ronduit traumatische, gebeurtenissen mee. Zaken die een imprint nalaten op ons onderbewuste. Het heeft allemaal geleid tot wie we nu zijn: hoe we in het leven staan, hoe we denken over al wat om ons heen gebeurt. Ze hebben de overtuigingen gevormd die we nu meedragen of beter gezegd de leugens die we nu nog steeds over onszelf geloven. Vaak diep verborgen, misschien ergens op de achtergrond, maar steeds aanwezig. Net zoals een computer-programma dat draait zonder dat we ons ervan bewust zijn, creëren die vastgeroeste patronen onze ervaring op het grote projectiescherm van het leven. Steeds weer lopen we tegen dezelfde ervaringen aan, steeds weer herleven we dezelfde emoties, dezelfde afwijzing, al dan niet met andere hoofdrolspelers.
De pijn van het verleden zit er nog, voelen we af en toe de kop opsteken. Over de jaren heen hebben we geleerd “ermee om te gaan”. Er niet aan te denken, het te verdringen/verdrinken, te vluchten in verslavingen, noem maar op. Alles wat onze focus ervan af kan leiden is welgekomen. Want die pijn willen we niet meer voelen. De enige weg is voorwaarts, maar die rugzak dragen we nog mee. Elke stap wordt die zwaarder, bij elke tegenslag wordt die weer opengereten. Soms wordt het teveel, kunnen we niet anders dan de kwaadheid of het verdriet eruit te laten. Ongecontroleerd, een explosie, waarmee we vaak meer kwaad dan goed doen naar onszelf en onze omgeving toe. Misschien is het wel een paniekaanval die ons even volledig lam legt.
Dat gekwetste kind roept. Roept om aandacht, om hulp, om jou. Het heeft jou nodig. Je verdriet heeft je nodig, je kwaadheid heeft je nodig, je angst heeft je nodig. Het wil gezien worden, het wil doorvoeld worden, het wil weten dat het er mag zijn. Dat het helemaal ok is. Dat jij er nu voor kan zijn. Ondanks onze wens dat het van een ander komt. Dat een partner je iets kan geven dat je vroeger gemist hebt, dat jouw ouders of zorgverstrekkers jou niet konden bieden. Omdat ze te druk waren hun eigen rugzak de berg op te zeulen. Een rugzak gevuld met de pijn van hun verleden.
Onze rugzak wordt groter en groter, bij elke nieuwe gebeurtenis, elke afwijzing, elk verlies. Strompelend komen we amper nog vooruit tot we niet meer kunnen, op onze knieën vallen, een nieuw dieptepunt bereiken. We zien de schaduw van die immer groter wordende last boven ons uittornen, durven niet achterom te kijken. Bang van de immense puinhoop die we daar zouden zien. Maar wat als? Wat als we durven kijken? Wat al we de moed zouden hebben om achterom te kijken? Wat je dan ziet, is geen groot donker monster met slagtanden en klauwen, klaar om je te verscheuren. Het is een klein kind, huilend, smekend, roepend: zie mij! Hou me vast! Hou van mij!
Hoe doe je dat dan? Hoe kan ik dat verwonde kind, dat deel van mij, geven wat het nodig heeft? Hoe kan ik die pijn, die ik al gans mijn leven voel, helen? Hoe kan ik me bevrijden van al die limiterende gedachten over mezelf? Wees welkom om dit samen te exploreren, te bespreken, te helen. Met als doel om los te komen van de pijn van het verleden en vrij te zijn om jouw eigen leven te leiden, niet langer te lijden. Met alle deeltjes van jezelf, rustend op je arm, wetend dat ze veilig zijn.
